Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/83

 Szedł ku dzikiej, pustej dolinie Kościelisk. Ledwo minął las, co ją zasłaniał i drogę nad Dunajcem, kędy owce na hale, na Smytnią, w Ornak, w Tomanową, do Smreczyn, na Pyszną szły, kędy z hal siano i nawóz zwożono, a za królów Zygmuntów górniczy do kopalni srebra i żelaza trakt był, pośród odciśniętych na śniegu tropów sarn, jeleni, lisów, kun, wiewiórek, wyder i wilków ujrzał ślad przechodniego dzika, który snać złamaną od kuli lewą nogę zadnią powłóczył i ślady czterech niedźwiedzi, dwa wielkie, zwłaszcza jeden ogromny, i dwa mniejsze, z tych jeden większy.
 Popatrzył i ozwał się sam do siebie:
 — Dwa stare, niedźwiedzica z młodym i piastun.
 Przypatrzył się baczniej odciskom największych łap na wilgotnym śniegu.
 — On!
 Poznał go Sablik. Ta sama pięta, te same palce, te same pazdury. Przyłożył do śniegu ciupagę, gdzie miał naznaczony znak długości i szerokości tych łap zdłuźć i syrzć. On był.
 He, Boze, dajze sie ś nim zejść!
 Siem djasków zjadło aj zjadło, zéj dy sie mi widzi, ze jesce uróst. Hoć temu bedzie moze telo, jako mnie...
 Sablik nie pamiętał już dokładnie, odkąd za