Strona:Kazimierz Rosinkiewicz - Inspektor Mruczek.djvu/36

 — Ja już wczoraj umiałam.
 — A dlaczego nie chciałaś odpowiadać?
 — Ja nie wiem. Ot, tak sobie...
 — Możeś ty chora?
 — Nie. proszę pani.
 — Główka cię nie boli?
 — Nie.
 — Więc czego płaczesz, powiedz: czego?
 — Ja nie wiem...
 Nade mną z boku ozwały się liczne pocałunki.
 — Cicho tam, na górze! — mruknąłem gniewnie. — Ja tu poluję na myszy, a one się cackają i psują mi zabawę.
 Uwaga moja nie przydała się na wiele. Misia uklękła obok nóg panny Jadzi i pocałunki trwały w dalszym ciągu.
 Byłem zły i opuściłem stanowisko, postanawiając zabrać się do roboty naprawdę dopiero w chwili, gdy pójdą spać. Wskoczyłem na łóżko panny Jadzi i umieściłem się tak, aby z oddali mieć mysi otworek na oczach.
 Misia uczyła się pilnie ze dwie godziny, Panna Jadzia przeczytała jej zadanie, pochwaliła i przyniosła dwie kromki chleba i mleko z kuchni na tacy. Były tam dwa małe kubki, jeden wypełniony po brzegi, drugi nalany tylko do połowy. Pierwszy dostała Misia, drugi zatrzymała panna Jadzia dla siebie, ale i z tego ulała jeszcze na spodeczek trochę dla mnie.
 Co prawda, ja tej panny Jadzi nie rozumiem, gdybym w podobnym przypadku rozstrzygał, to sobie wybrałbym kubek pełny, a Misi dał ten drugi.
 Po wieczerzy poszły spać. Gdy światło zgasiły, zeskoczyłem z kanapki i znowu usadowiłem się na czatach, koło otworu.
 Czekałem długo, bardzo długo, z taką cierpliwością, o jakiej tylko my koty coś wiemy. Nad ranem zdawało się, że zdobycz już bliska, bo oto usłyszałem ciche kroki za listwą, tuż koło otworu. Jeszcze chwilka, chwileczka... a mysz wystawi głowę! Zaparłem oddech w sobie. Już, już, już... czuję, jak ją przygniatam łapką do ziemi...
 Wtem!... macie! Misia chrapnęła na cały pokój tak ostro, że i nastraszony prosiak lepiej nie potrafi, i — mysz uciekła!
 A niechże cię!... To mi dopiero zdrowy sen!