Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/109

 Niedźwiedź wzdrygnął się, beknął i na przednie łapy spadł.
 — Dostał, bo zbecał — przemknęło przez głowę Sablika.
 W tym momencie zasłonił mu się przed oczyma świat — olbrzymia czarna masa waliła się ku niemu, łamiąc konary. Ale Sablik z lekkością ptaka z pod gęstwy się wysunął i gałęzi sąsiedniego smreka dłońmi się uchwyciwszy, w susie między nie się dźwignął i wspinać zaczął. Z rykiem niedźwiedź dęba stanął, lecz go już nie pochwycił. Rzucił się więc na pień i włazić zaczął.
 Sablik wspinał się coraz wyżej, myśląc: kim sie tyta wygramodlas, to ja jus bede na wiérhu...
 A duszę jego przenikała radość walki.
 Gdy niedźwiedź w połowie drzewa był, trzasnął pod nim konar i zwierz runął na trawę.
 Jak wściekły obiegał drzewo, wspinał się na zadnie łapy, ryczał i pianę z krwią z pyska toczył. Sablik miarkował, że go niedobrze, choć ciężko trafił. Mógł długo żyć.
 Rusznicę Sablik zostawił w gąszczu, ciupagę pod drzewem. Ale zdjął łuk z ramienia, strzałę z pod boku ze skórzanej pochwy wyciągnął i wymierzywszy w kark niedźwiedzia ugodził.
 Raz po razu z piętnastu strzał, które wziął z domu, trzynaście w cielsku nieźdwiedzia utopił, dwie sobie zostawiając, aż wreszcie zwierz, czy raną zmożony, czy pragnieniem spieczony, czy od