Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/110

bólu od strzał z pod drzewa odstąpił i w las zapadł.
 Sablik natychmiast zsuwać się ze smreka zaczął.
 — Pockaj weredo — mruczał — wlazbyś mi ka, zdechnon byś i zgnił... Nie na to my się pół wieka sukali... Ckaj!
 Chwycił naprzód ciupagę, poczekał chwilę, poczem rzucił się ku rusznicy i nabijać ją począł.
 — Na niedźwiedzia kula gaździna — mruczał przybijając ją lekko stemplem. — Na niedźwiedzia niémas nad kule...
 I odnalazłszy farbę, kroczyć za nią począł.
 Przy wodzie, poniżej w jarze, był zwierz i ranę broczącą ziemią z mchem dartą zaciskał. Lecz gdy Sablika ujrzał, ryknął straszliwie i przed siebie się rzucił. Odskoczył Sablik w tył. Nie strzelał z góry, bo w pędzie bał się nietrafić w krzyż, albo w mały mózg, po którego czerepie kula ześlizgnąć się mogła.
 Stanął i czekał, aż niedźwiedź wzniesie się przed nim na zadnie łapy.
 — Teraz abo ty mój, abo ja twój — myślał przyłożywszy strzelbę ku żuchwom.
 Jak kiedy płomień podczas pożaru dach przeżre i z kłębem czarnego dymu z wichrem ponadeń wybuchnie, tak z czerwonym błyskającem biało­‑krwawemi kłami pyskiem, z jęzorem krwawo­‑spienionym i ślepiami lśniącemi wypadł ów