Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/114

rałami i Bukowskim powrócić i poćwiartowane mięso, oraz skórę zabrać.
 Aby jednak ślady zmylić i strzelcom innym drogi do niedźwiedzia nie wskazać, głazami potoku z pod śniegów i z lodów skalnych płynącego iść począł, kierując się ku przełęczy Goryczkowej, co Polskę od Węgier dzieliła, doliną Cichą od Hali Kondratowej i Kalatowej, w przełęcz wyniosłą między trawiastemi kopicami i szczytami położoną, kędy świstki kopały gniazda i gdzie się lubił pasać jeleń z lasów węgierskich lub z pustek z pod Giewontu i Kopy Magóry wyszły.
 Długi czas potokiem, z głazu na głaz skacząc, z kawałem niedźwiedziny we worku, szedł, aż się w las wkroczyć zdecydował.
 Wola pérć w gęstwie go wiodła, gdy głos ludzki usłyszał. Zatrzymał się, strzałę i łuk w ręce ujął i w gęstwinę się skulił.
 Nie mylił go słuch wyćwiczony — ludzie mówili. Zbliżali się dróżką leśną, w skos z percią się schodzącą.
 Sablik przyczaił się. Już odróżniał głośną gwarę — to byli strzelcy liptowscy.
 Serce poczęło mu bić mocno, lecz powoli uspokoiło się. Oparł strzałę na cęciwie i czekał. Było ich tylko dwóch.
 Niedługo wyszli. Sablika w gąszczu nie zauważyli, minęli go szli dalej. Rusznice mieli na plecach. Szli na kozice, jelenie lub sarny.