Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/116

siwe włosy zmierzwiły się od igieł smrekowych i polepiły od smoły — chciał widzieć trwogę nieprzyjaciela, błagalne o życie oczy, drżenie ciała wrogiego przed wzniesioną ciupagą.
 Napawał się. Pił rozpacz, strach, bezsilność modremi, mglistemi oczyma, poczem śmignął siekierą i czoło Liptakowi rozłupał.
 Ten z wrzaskiem się okropnym zwalił i otrzymał pięć uderzeń na ziemi.
 Zabitego już Sablik rąbał.
 Poskoczył potem ku towarzyszowi, który z mózgiem przebitym martwy leżał.
 Wówczas Sablik obrabował strzelców liptowskich: zabrał im rogi z prochem, kule, noże i żywność, a strzelby pochował pod głazy, aby je później zabrać, bo ciężkoby było. Wydarł strzały swoje z ran strasznych, obtarł o trawę i w pochwę schował.
 I poszedł dalej.
 Raźno mu się szło, lekko, rzeźwo, odmłodniał. Pojadł niedźwiedziny, popił niedźwiedziego sadła, Liptaków pobił...
 Wychynął już z lasu w ubocze, a wówczas obejrzał się za się.
 Samotny był.
 Gołe Wierchy były poza nim, Wielka Kopa, Tomanowa Polska, Węgierska, Czerwone Wierchy od południa wokoło, góry ogromne, pod nim las, a nad nim niebo.