Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/130

upłazkach i dolinkach, aż nad przepaścią koło ściany się sunąc ku przełęczy się dobił i na świat na drugą stronę Tatr spojrzał.
 Aliści dolina nad Hinczowym Stawem zawalona była mgłą. Nizko w dole leżało jakby morze mgły, grubej, gęstej, nieruchomej, siwociemnej. Dookoła ponad nią sterczały góry ponure i nie ubłagane jakieś, okrutne, straszne, wysokie do zawrotu oczu, potworny kocieł pomłoką zapełniony.
 Cała kraina liptowska zasiana była chmurami białosinemi, nieprzejrzanemi.
 Wiatr dął od południowego Wschodu.
 — Be śniég — pomyślał Sablik.
 I zawahał się: spuścił się w dół ku Liptowu, czy ku Polsce i przeczekać kurniawę?
 Lecz kurniawa mogła trwać długo.
 — Dyj ja tu bez to nie zginem — rzekł śmiało. On całe życie z górami walczył.
 Wtem wicher uderzył nagle, tak silny, iż Sablik za skałę zachylić się musiał. Wiatr podbił mgłę nad doliną, wzruszył ją w nieruchomości.
 Naówczas przed oczyma Sablika otwarła się pod dachem chmur czarna otchłań, wgłąb niedowysłowienia, szeroka przepaść, wśród której pod podgiętym jakoby potwornym baldachimem pojawił się Hinczowy Staw i złomy i zręby turni nad nim stojących.
 Sablik patrzał i wahał się.