Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/132

 I wydawał się sam sobie niezwyciężony.
 Śnieg zaś sypał się płatami, zalepiał oczy i usta gnany wichrem wyjącym wśród ścian niezmiernej samotnej wysokości skalnej. Sablik schodził w noc.
 Niedowypowiedzenia groźna ciemność zamroczyła przestworza. Zda się jakby chmury śniegwały zatoczyły sobą ziemię po krańce, jakby gruby jakiś, obcy mroku żywioł zapanował nad ziemią. Wszelka nadzieja się w nim traci, wszelkie spodziewanie.
 Na ramiona wali się ciężar i głowę przygniata, oczy zaś czując prawo wzroku wytężają się gniewne, strwożone i bezsilne, jak jaskółki zaskoczono burzą, gdy ciągną.
 — Kieby ja orel béł — myślał Sablik — wyniósł byk sie obwysno nad śnieg...
 Wtem ujrzał pod stopami skrzesaną ścianę.
 — Tędéjek nie seł — pomyślał.
 Zwrócił się na lewo i ujrzał przepaść; na prawo toż samo.
 — Ki dyasi aj dyasi, kajek wlaz?
 Cofnął się, lecz naokół były skrzesane ściany.
 — Pomyliło mie plugastwo...
 Stanął i próbował sobie wyzbacować drogę, ale snadź już chwilę szedł błędnie.
 — Powrót zły...
 — Niémiałbyk matury tu ostać...
 — Drzewo ścięte ka bądź żlebem wyprościs, ale cłeka nié...