Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/17

 — Co?
 — A co my będziemy jedli?
 — Co będziemy jedli? — powtórzył Baczakiewicz niepewnie, ale właśnie rypnął granat gdzieś niedaleko i w strasznym huku krawiec Baczakiewicz pogrzebał odpowiedź.
 — O jej! Ja się boję! — zapiszczała Jadwinia.
 — I ja się boję! — zawtórował jej Staś i zaczął płakać.
 — Zaraz — rzekł krawiec Baczakiewicz.
 Wstał, wyszedł i podstąpił ku piwnicy.
 Drzwi miała zamknięte.
 Zapukał.
 Pukał dość długo, wreszcie poznał głos sklepiczarki Kitzlerowej.
 — Co jest?
 — To ja, Baczakiewicz, krawiec.
 — Co chcecie?
 — Puśćcie moje dzieci, zdrowe.
 — Won, choroby zatracone! — zahuczała przekupka Barbara. — Nie dość, że strzelają, jeszcze wy, psiekrwie, będziecie skomleć! Dziady!
 — Dziadu! — zawołał z głębi mularz Muchała, widocznie coraz mocniej pijany.
 — Ludzie! Bójcie się Boga! Zdrowe dzieci!
 — Daj się pon wypchać, panie Baczakiewicz! — odpowiedział mularz Muchała.