Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/19

 — A co nasi robią?
 — Nasi? Niby Polacy?
 — Tak.
 — Jedni się biją.
 — A drudzy?
 — Siedzą w piwnicach — wyłkał Staś.
 — A trzeci?
 — Są tacy, jak my — rzekł Baczakiewicz.
 Gorączkujący chłopiec powiódł wzrokiem po rodzinie.
 — Wy toście biedni, cierpieć musicie...
 — Tyś najbiedniejszy, boś chory — szepnęła Jadwinia szlochając.
 Piekielny huk rozległ się znowu, ale słychać było słowa Władka:
 — Ja? Ja na białym koniu jadę i szablę mam w ręce — —
 Jadwinia spojrzała na ojca.
 Potem kanonada stała się tak przeraźliwie gwałtowną, że rozmawiać nie mogli. Staś przypadł ze strachu na podłogę do kolan ojca i łkał, a Jadwinia przytuliła mu się do ramienia zawodząc.
 W jednym momencie tego okropnego chaosu wydało się krawcowi Baczakiewiczowi, że Władek znowu mówi:
 Ja na białym koniu jadę i szablę mam w ręce.
 Ale widocznie potem stracił zupełnie przytomność.