Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/34

się było tem, czy tem, jeżeli się tem, czy tamtem nigdy nie było? Wyobraźnia jest czcza.
 Ale w każdym razie pan Kopciuszyński nienawidził biura, nienawidził kolegów, nienawidził swojej pracy — i pogardzał sam sobą więcej, niż wszyscy szefowie i wszyscy koledzy razem wzięci jego mieli w pogardzie. Pan Kopciuszyński miał jedną satysfakcyę: znał do gruntu swoją niewartość, miał bezwzględną, zupełną świadomość swojej nieudolności i niższości, swego upośledzonego przez naturę ja.
 Jestem osioł, jestem bałwan, jestem dureń, jestem cymbał, jestem kiep — oto litania, którą sobie szeptał nieraz leżąc na „otomanie“ w nocy, gdy w sąsiednim pokoju toczył się dyalog:
 — Ten przeklęty nieporajda Hipolit znowu nic niema! — ryczała panna Eugenia.
 — Niema? A jabym tak zejadla glalaletry — klekotała panna Tymonia.
 — Osioł obrzydły! Langerowa z przeciwka wzięła służącą...
 — Pijes... Nie perlacuje...
 — Pan Bóg nas skarał takim bratem!
 — Siwinia tlakli berlat...
 A że zazwyczaj jedno idzie za drugiem, pana Kopciuszyńskiego mieli w poniewierce sąsiedzi z piętra i z dołu, sąsiedni sklepikarze i rzemieślnicy, szukać musiał handlów, gdzieby nie witano go pogardliwym grymasem ust — o ile miał do