Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/36

 Pan Kopciuszyński zadrżał.
 Jakaś niejasna myśl, myśl szczególna, zaświtała mu w głowie.
 Pan Kopciuszyński nie umiał jej nazwać i nie mógł jej pojąć dokładnie.
 Było to coś takiego, o czem nie myślał dotąd, ale co czuł gdzieś w zakamarkach swego jestestwa...
 Pan Kopciuszyński postanowił.
 Nic nikomu nie mówiąc postanowił.
 I pewnego poranku, w „surduciku“ i w czarnych „spodzieńkach“ zameldował się u szefa.
 — Czego pan chce, panie Kopciuszyński? — zapytał szef zdumiony, pan Kopciuszyński bowiem nie miewał nigdy żadnych interesów.
 — Proszę o zwolnienie, panie dyrektorze — wybąkał pan Kopciuszyński.
 Szef zdumiał się, aż okulary na czoło podniósł.
 — Zwolnienie? Pan? I tak pana przecież z łask — dlaczego? Czy pan może wygrał na loteryi klasowej?
 — Nie. Ja do wojska, panie dyrektorze.
 — Wołali pana, co? Przecie pan już ma ze czterdzieści pięć lat.
 — Czterdzieści sześć, panie dyrektorze.
 — To tem więcej. No więc co? Przecie pana nie wołali. Nikogo w tym wieku jeszcze nie wołali.