Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/38

 — Do końca, proszę pana dyrektora.
 — Czego? Świata?
 — Nie; wojny, proszę pana dyrektora.
 — Przecież pan możesz być zabity — wtrącił pan radca Laksikiewicz.
 — Tak jest, proszę pana radcy — odpowiedział pan Kopciuszyński.
 — A więc do końca albo wojny, albo pana cennego życia? — spytał pan dyrektor.
 — Weź pan na wypadek jedno i drugie — rzekł pan radca Laksikiewicz.
 — Dobrze, proszę pana dyrektora i pana radcy, proszę o urlop do końca wojny, albo do końca mojego życia — oświadczył pan Kopciuszyński.
 — A to bałwan, co? — usłyszał pan Kopciuszyński za drzwiami dyrektorskiej kancelaryi.
 — Pirramidalny! Osioł mniej...
 Dalszy ciąg słów pana radcy Laksikiewicza zatłukł pan Kopciuszyński obcasami na kamiennym korytarzu.
 Żegnać się z kolegami? Nie... Jednak — i pan Kopciuszyński wszedł do sali.
 — Przychodzę panów pożegnać, rzekł, czując, że odzywa się mimowoli uroczyście.
 — Abo co? Wylali pana?
 — Idę do wojska.
 Chwila milczenia i śmiech, śmiech homerycki.
 — Pan?!