Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/39

 — Pon?!
 — Pon?!
 — Pan?!
 — Za Krakowem w polu równo,
 Płyną jabłka — — zanucił obojętnie­‑muzykalny pan Pieńdziołek...
 — Geniu, Tymciu — mówił pan Kopciuszyński po herbacie w domu — ja jutro rano idę.
 — Gdzie?! — wykrzyknęła zdumiona panna Eugenia.
 — Do biurela — zaklekotała panna Tymonia.
 — Nie, do wojska — odpowiedział pan Kopciuszyński. — Do polskiego... Macie tu siedmdziesiąt pięć koron... Ja wrócę... Będę wam posyłał...
 Obie siostry ryknęły śmiechem.
 — Hahaha! — ryczała panna Eugenia.
 — Hihihi — skrzeczała panna Tymonia.
 — Tyś tam potrzebny!
 — Peotrznybnybebny!
 — Taki mazgaj! Fujara! Taki...
 — Tlakli zearaniec!...
 Gdy pan Kopciuszyński usnął na „otomanie“, głowa jego pełna była złotego wiru słów pana dyrektora, pana radcy Laksikiewicza, kolegów i sióstr... Za Krakowem w polu równo... Tlakli zeara...
 W wojsku od pierwszego momentu, gdy się ukazał, miał pan Kopciuszyński tę przyjem-