Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/50

 Poniatowski odwrócił głowę. Był sam. Dywizya kawaleryi ciągnęła za nim powoli na zmęczonych koniach. Za kępą drzew, w pustce rzuconych, zabielił się dwór, pobok wsi jakiejś stojący. Nie zwracając uwagi pod ogród mimo jechał książę.
 Wtem z za parkanu ogrodu wychyliły się dwie różowe główki dziecinne, potem trzecia, znikły i znów wychyliły ciekawe i zastraszone.
 — Dzień dobry! — zawołał Poniatowski.
 Główki znikły, jak ścięte, lecz znów się pokazały, z mniej przerażonemi oczyma.
 — Swój! Polak! — wołał książę.
 — Polak? — zapytał najstarszy chłopczyk.
 — Polak.
 — Nie Niemiec?
 — Ani nic podobnego? — dodała dziewczynka.
 — Nic, nic podobnego — roześmiał się książę. — Jest tatuś w domu?
 Chłopczyk zawahał się, ale odpowiedział po chwili:
 — Jest.
 — A mamusia?
 — I mamusia.
 — I dziadzio, i babcia, i ciocia Bolesia, i mademoiselle. Piją kawę — dodała dziewczynka.
 — Pobiegnijcie do tatusia i zapytajcie, czy hrabia Potocki, szef brygady księcia Józefa Ponia-