Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/60

zwolnił uścisk i jakkolwiek zupełnie dziewczyny nie puścił z rąk, cofnął się od niej za plecami.
 — Cóż ci jest?
 — To już od trzech lat...
 — Od trzech lat? A ileż ty ich masz?
 — Szesnaście.
 — Szesnaście? — wykrzyknął młody Neftze zdumiony. — Szesnaście?! Toś wtedy miała trzynaście lat?!
 — A tak, dopiero trzynaście.
 — No i co się stało? Jużeś się zakochała?
 — Właśnie że to! Akurat! Zakochałam się! Za dwa złote musiałam się dać.
 — Za dwa złote? I jakto musiałaś?
 — A bo mi ojciec kazał. Nie było co jeść, wszystko się wysprzedało, matka wszystko zastawiła, co było, powiedział mi ojciec: Jóźka, idź na miasto, kto cię zechce, niech cię weźmie; abyś co pieniędzy przyniosła, bo wyzdychamy.
 — Czem jest twój ojciec?
 — On już niczem nie jest.
 — Bo co?
 — Bo umarł. On był w pańskiego ojca fabryce robotnikiem; pracował w przędzalni.
 Młodego Neftzego dreszcz przeszedł.
 — Tak? — bąknął. — U mojego ojca był robotnikiem, pracował w przędzalni? A dla czego nie udał się o zapomogę?