Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/62

 — A do mego ojca nie udawał się?
 — Nie wiem po co? Chyba, żeby mu kazał bluzę ściągnąć.
 Krew oblała młodego Neftzego; zmieszał się i stropił.
 — Słuchaj no — ozwał się po chwili. — Ty pewnie potrzebujesz pieniędzy...
 — Jużci pewnie — przerwała mu dziewczyna — potrzebować to potrzebuję. Przecie nas jest sześcioro w domu, a matka ledwo co przy fabryce zarobi, mojego i siostry zarobku byłoby też o dużo za mało. Ale teraz to sobie już prędzej dopomożemy.
 Uśmiechnęła się cynicznie.
 — Każdy nas zna — dodała.
 — Jakto?
 — A to się pan spytaj gdziebądź o Pasternakówny, Józię i Kasię.
 — Siostra twoja także?
 — A także. Ja ją sama wyprowadziłam.
 — Młodsza?
 — Dopiero ma czternaście lat i trzy miesiące.
 — I dawno już?
 — Ale, pewnie drugi rok, albo i trzeci.
 Młody Neftze zatrząsł się pomimo woli.
 — No, a jakże, kiedyś chora?...
 — A to co? To dlatego mam z głodu skapać?