Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/63

A ten się pytał o to, co mnie urządził? Jeszcze! Może będę opowiadać?! Wszystkie chore zresztą.
 — Czemużeś mnie powiedziała?
 Dziewczyna popatrzała znowu na młodego Neftzego.
 — Jakoś mi się pana żal zrobiło — rzekła po chwili. — Nasz, czy on zdrów, czy on chory, co mu tam? Tak, czy tak, ledwo zipie. Chude to, blade, nędzne. Ale pan, chłopiec, jak malowanie, czerwony, przystojny, bogaty.
 — Mogłaś się zemścić na mnie — przerwał jej młody Neftze, spuszczając oczy, jakby pod ciężką nową myślą.
 Dziewczyna rzuciła głową.
 — A prawda! — rzekła. — Prawda! Mogłam się zemścić!
 I trzasnęła w palce u rąk.
 Młody Neftze objął ją delikatnie wpół i odezwał się prawie że tkliwie: Siądźmy.
 I popchnął lekko dziewczynę ku tramom drzewa za stodołą.
 Oparła się.
 — Co panu z tego przyjdzie? — spytała.
 — Nic. Chodź. Siądźmy. Widzisz, jak ładnie słońce zachodzi. Porozmawiamy.
 — Słońce zachodzi? — powtórzyła dziewczyna, jakby nie rozumiejąc. — No to co?
 — Ładnie jest.