Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/64

 — Ładnie? Ładnie, tylko się czasu niema na to patrzeć.
 — Cóż robisz o tej porze?
 — Wychodzę, jak i dziś, na wały za miasto.
 — Tędy?
 — Tędy najbliżej. Ja idę tędy, a siostra idzie koło studni, pod Farą. Potem, w nocy, schodzimy się w pustym dołku — tak się nazywa to miejsce — i mówimy sobie, ile która uzbierała.
 — Dużo wam dają?
 — Różnie — pięć kopiejek, dziesięć, złoty — czasem się trafi frajer, co i dwa złote da. To najczęściej z wojska.
 — Dużo was tam chodzi?
 — Tam, od kolejowego nasypu po łąkę, to tylko my dwie z siostrą i Mania Kluska. Innym niewolno. Zaraz bijemy kamieniami.
 — A jakbyście wy gdzieindziej poszły?
 — Toby nas bili. Mania raz była pijana i przelazła za nasyp, to jej własna cioteczna siostra skorupą od garnka oko przecięła. Takie jest prawo — ustawa.
 Młody Neftze siadł na kłodzie drzewnej i zapalił papierosa.
 — Daj mi pan — poprosiła dziewczyna.
 — Dobrze, ale siądź.
 — No, więc usiądę.
 Usiadła.
 Szeroko zachodziło lipcowe późne słońce za