Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/67

zakręciły w oczach, schylił się i pocałował dziewczynę w rękę.
 — Co pan robi?! — krzyknęła, podskakując na kłodzie.
 A młody Neftze zsunął się z kłody, przykląkł i pocałował ją w kolano.
 — Czy pan zwaryował, czy co?! — krzyknęła dziewczyna. — Pan mnie?!
 — Tak, ja ciebie — rzekł młody Neftze, podnosząc się i siadając na dawnem miejscu.
 — Co pan chciał? — spytała Pasternakówna przyciszonym, zestraszonym głosem.
 — Chciałem cię prosić o przebaczenie — odpowiedział młody Neftze.
 — Za co?
 — Za mojego ojca — za nas — dodał z naciskiem.
 — Ale pan mnie żeby całował w kolano! — ponowiła dziewczyna. — Pan, taki bogaty, tak ślicznie ubrany! Czy pan — ale się pan nie obrazi, za pozwoleniem pańskiem — czy pan niema co tu?
 I pokazała palcem na czoło.
 — Owszem, mam! — odparł młody Neftze.
 — Aha! Widzi pan! — krzyknęła Pasternakówna i odsunęła się gwałtownie, gotowa zerwać się i uciec.
 — Nie bój się! — rzekł młody Neftze — nie bój się. Nie jestem waryat. Wiem, co robię. Owszem, ja dopiero teraz zaczynam być mądrym — dodał gorączkowo. Po chwili mówił dalej; — Czy ty wiesz, że w tym zamku, który oj-