Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/70

 — Kiedy...
 — Każę ci mówić!
 — No to powiem: mówili nieraz tak: ten rudy pies — niby ojciec pański — szachrajstwem doszedł do majątku. Mówili na niego: łajdak, złodziej... Inaczej go nikt nie nazwie, tylko „rudy pies“. „Rudy pies“ — to już każdy wie, o kim się mówi.
 Młody Neftze trząsł się cały i schował twarz w dłoniach.
 — Nie gniewa się pan? — szepnęła przerażona Pasternakówna, nachylając się nad nim.
 A z piersi młodego Neftzego wyrywało się, jak gruzły krwi z piersi suchotnika, ciężkie, okrutne szlochanie.
 — No, czego pan płacze? — szeptała Pasternakówna. — Czego pan płacze?
 Młody Neftze zaś runął z kłody twarzą na ziemię i tarzał się w szlochaniu po niej.
 — Panie! Panie! — poczęła wołać w największem przerażeniu dziewczyna, usiłując go podnieść z ziemi.
 Po chwili młody Neftze podniósł się i usiadł.
 — Mów jeszcze — rzekł rozkazująco, dusząc łzy w sobie — co ludzie jeszcze mówili?
 — Kiedy pan płacze...
 — Nie będę płakał! Mów!
 Krzyknął, a dziewczyna zaczęła: