Strona:Kazimierz Tetmajer - W czas wojny.djvu/81

łapiéł — mruknął Krzyś, zajmując Mardułowe miejsce na progu.
 Na kściny na malućkom kwilecke wstąpimé, i tak hańtędy dróga ku Nędzy.
 Usłyszała stara Mardułka obce mruczenie i wyjrzała z izby do sieni.
 — Tuście, swoku — ozwała się przyjaźnie.
 — Zy haw. Jak sie ta miéwujecie?
 — Ze tak ta, po końdku. Kaz Franek?
 — Polecioł do mnie na portki. Skróś tyk kścin.
 — E dobrze ze tys! Bo se straśnie markociéł, co nima w cym iść.
 — Ale z tyk kścin to on tu jus du domu nie przydzie.
 — Zje ba kas pudzie?
 Jął Krzyś Mardułkę objaśniać, a ta wysłuchawszy rzekła:
 — Je dy dobrze. Moze się ta przecie roz Franek do kupy pozbiéro i na porzomnego, godnego złodzieja, jako i drudzy, wyjdzie. Jo to sama wiem, ze i śniego by móg być złodziej, jaz nie zal, kieby nie té dziéwki! Co sie mu nieroz nagadom: Franek, dojze pokój, posiedź! S temi freirkami nic nie nagazdujes, ba jesce swoje minies! Złodziej byś móg być, jako i Nowobilski wtory na Białce, abo Mateja w Polanak, a tyś co?! Z porwaśnegoś rodu, to ta porwies, ale wto fce sie ze zbójectwa na gazdes prościć, nie musi o figlak,