Strona:Kenneth Grahame - O czym szumią wierzby.djvu/16

Szczur — ozór na zimno, szynka na zimno, pieczeń na zimno, marynowane korniszony, paszteciki, sandwicze z rzeżuchą, pasztet, piwo, lemoniada, woda sodowa.
 — Dość już, dość! — wołał zachwycony Kret. — Za wiele tego wszystkiego!
 — Czy doprawdy tak uważasz? — zapytał Szczur z powagą. — Zabieram zwykle tę samą ilość zapasów na krótkie wycieczki, a inne zwierzęta twierdzą, że skąpa ze mnie bestia i że za cienko wszystko kraję.
 Kret nie słyszał ani słowa. Był pochłonięty nowym życiem, w które wkraczał, upojony blaskiem, ruchem fal, zapachami, szmerami, światłem słońca; zanurzył łapkę w wodzie i śnił sen na jawie.
 Szczur Wodny, dobry kolega, wiosłował pilnie i nie przeszkadzał towarzyszowi.
 — Bardzo mi się podoba twój ubiór — zauważył po upływie mniej więcej pół godziny. — Jak tylko będę miał pieniądze, kupię sobie także czarną aksamitną bonżurkę.
 — Przepraszam cię — rzekł Kret, opanowując się z wysiłkiem. — Uważasz pewnie, że jestem bardzo źle wychowany; ale to wszystko jest dla mnie zupełną nowością. Więc... to... jest... rzeka?
 — To jest nasza Rzeka — jedyna na świecie! — sprostował Szczur
 — I ty naprawdę mieszkasz na jej wybrzeżu? Jakież to musi być rozkoszne życie!
 — Na jej wybrzeżu, w niej, i na niej — sprosto-