Strona:Klaudja Łukaszewicz - Ból ptaszęcia.djvu/13

 — Także dobra i troskliwa matka! Zostawiła pewnie dzieci bez opieki... Nie można dzieci tak opuszczać! Samaś winna nieszczęściu! — gderała kukułka.
 — Heh! ta kukułka! Lepiejby milczała! — zaćwirkał czyżyk, kręcąc ruchliwą główką — sama dzieci w cudze gniazdo wkłada, leniwa, nie chce jej się wysiedzieć, a kogoś strofuje. Bądź ty tylko taką matką jak sikorka, to będzie dobrze!
 — I czegoż ty płaczesz? Łzami nie przywrócisz gniazdka i dzieci... Lepiej zajmij się, a zapomnisz... Nic już nie poradzisz na to, co się stało — mówił szpak.
 Porozmawiały, poradziły i odleciały do swoich gniazd, w przeróżne strony lasu.
 A sikorka wciąż płacze, wciąż szlocha, główki unieść nie może.
 — Sikorko, miła, kochana, biedna! Wiem, że ci ciężko, ach, jak ciężko