Strona:Klaudja Łukaszewicz - Pokrzywki.djvu/17

 Wicio wyskoczył z powozu i pędem pobiegł do ogrodu.
 Ujrzawszy domek z grzyba, dziwił się bardzo:
 — A to rozumne pokrzywki! Jaki oryginalny domek!
 — Wiecie co, siostrzyczki, musimy pilnować tego gniazdka i strzedz go przed złymi chłopcami... Nie opowiadajcie o tem nikomu.
 Ale trudno było spełnić to, cośmy sobie postanowili. Złych i okrutnych chłopców pełno jest na wsi.
 Na drugi dzień oczekiwało nas straszne nieszczęście.
 Kiedyśmy przyszli, nie było ani grzyba, ani naszych pisklątek, źli chłopcy zabrali je i unieśli.
 Trudno wyrazić nasz ból! Płakaliśmy, rozpaczali, wyrzucaliśmy sobie, żeśmy nie wstali wcześniej, aby dopilnować gniazdeczka. Irenka padła na trawę i szlochając zawodziła żałośnie.
 Przyszła mamusia, pocieszała nas i smuciła się razem.