Ta strona została przepisana.
ścia wieszcze: a jeśliś jest szczęśliwym, bądź szczęśliwszy jeszcze“; ten kazał, co szczęśliwych i t. d. — wiersze powyższe wyryć kazał Szcz. Potocki: Leukacie podobna — podobna do skały na przylądku Leukas nad morzem Jońskiem; opowiadano, że ze skały tej wielu już nieszczęśliwych kochanków rzuciło się w morze; amanci (łaciń.) — kochankowie: gajów tuskulańskich — koło miasta Tusculum, dziś Frascatti, w pobliżu Rzymu (ulubione zacisze Cicerona): Tyburu spadające wody — kaskadę rzeki Anio koło miasta Tyburu, dziś Tivoli, we Włoszech; uwieńczał — wysławiał; Pauzylipu wydroże — drogę skalistą skróś góry Pauzylipe koło Neapolu; pół świata i t. d.prawdopodobnie miał autor na myśli mężczyzn i kobiety.
SŁOWNICZEK DODATKOWY
wyrażeń staropolskich oraz imion własnych,
spotykanych częściej w „Klejnotach poezji staropolskiej“.
Apollo — starogrecki bożek słońca, opiekun poezji i wogóle sztuki (zwany także: Fojbos, Phoebus)
barzo — bardzo
Bellona — rzymska bogini wojny (oznacza często samą wojnę)
bisurmanin — Turek, Tatar, muzułmanin.
buńczuk — znak wojskowy oddziałów tureckich (ogon koński, umocowany na tyce)
cale — wcale; patrz: w cale
delfin — ryba morska z gatunku wielorybów
dobra myśl — spokój myśli, równowaga umysłu, wesołość
dowcip — umysł, rozum, talent (zdolność)
eże, eż — aż
Flora — starożytna bogini roślinności (czasami: sama roślinność)
fortel — wybieg, sposób
frukt (z łaciń.) — owoc
hajduk (z węgier.) — sługa dworski uzbrojony
haracz (z tatar.) — danina narodu podbitego
helikoński — poetycki (od „Helikonu“ gór w Grecji, uważanych za siedlisko Muz.
ji, ja, je — który, który, które; także: dawny zaimek osobowy 3-ej osoby zamiast dzisiejszego: on, ona, ono
Juppiter — najwyższy bożek starożytnych Greków i Rzymian (grecki: Dzeus, Zeus), ojciec i król bogów
