Strona:Klejnoty poezji staropolskiej (red. Baumfeld).djvu/69

Ta strona została przepisana.

U tego litość nieprzebrana,
U tego pomoc nieczekana,
Ten miłosierdziu swemu gwoli
Ze wszech Cię grzechów twych wyzwoli!

(1579)[1].



JAN KOCHANOWSKI.
PSALM CXXXVII.
O NIEWOLI.

Siedząc po niskich brzegach Babilońskiej wody,
A na piękne Sijońskie wspominając grody,
Co nam inszego czynić, jedno płakać smutnie,
Powieszawszy po wierzbach niepotrzebne lutnie?

Lecz poganin niebaczny, w tej naszej żałobie
Przedsię piosnkę Sijońską każe śpiewać sobie.
Przebóg! jako to ma być, aby pieśni Pańskich
Głos kiedy miał być słyszan w krainach pogańskich!

Jeślibych cię zapomniał, o kraino święta,
Niech moja swej nauki ręka zapamięta!
Niechaj mi język uschnie, kiedy cię przepomnię,
Kiedy cię na początku weselu nie wspomnię!

Pomni, wszechmocny Panie, co nam urządzali
Edomczycy, jako w nasz ciężki dzień wołali:
Zagubcie ten zły naród, ogniem miasto spalcie,
A ich mury do gruntu samego rozwalcie.

Ale i ty, Babilon, strzeż dobrze swej głowy!
Bo już wisi upadek nad tobą gotowy,
Szczęśliwy, któryć za nas odmierzy twe winy,
A o skałę roztrąci twe nieszczęsne syny!

(1579)[2].



  1. O miłosierdziu Bożem. Psalm 130.
    Uczciwość — cześć, szacunek: nieczekany — rychły.
  2. O niewoli. Psalm 137.
    Niech moja swej nauki ręka zapamięta — niech zapomni sztuki grania (na lutni).