Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/130

 — Niech cię o moje córki głowa nie boli, to nie twoja rzecz. Co masz mówić?
 — Zna pan majątek Tartaczek, o pięć mil za Czarnembłotem?
 — Znam.
 — Dobra w nim ziemia?
 — Doskonała.
 — I las jest...
 — Przerzedzony.
 — I łąki, aj, jakie łąki! Oj, oj! żebym ja takie szczęście miał.
 — Istotnie, wyborne!
 Dawid przechylił głowę, przymrużył jedno oko i zapytał:
 — Jak się wielmożnemu panu zdaje, czy za ten majątek można dać po tysiąc rubli za włókę?
 — Bez namysłu można.
 — No — zawołał Dawid z tryumfem — to Tartaczek, choćby jutro, może być pański! Teraźniejszy dziedzic cokolwiek w interesach; jemu się przykrzy na wsi, chce zamieszkać w mieście, odpocząć — i dlatego sprzedaje z wolnej ręki. Trzeba zaraz dziś na noc jechać, z dziedzicem porozmawiać, a pojutrze do hypoteki i koniec.
 Pan Jacek uśmiechnął się pod wąsem i odrzekł powoli:
 — Nie trzeba jechać dziś na noc.