Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/131

 — Jakto nie trzeba? — zawołał zaperzony Dawid.
 — Bo nie. Ja nie kupię tego majątku.
 — Nie kupi pan?
 — Nie.
 — Przecież dopiero co powiedział pan sam, że można dać cenę, jaką żądają, bez namysłu.
 — Rzeczywiście, że można.
 — No, więc?
 — Ale ja nie dam.
 — Niech mi pan wytłómaczy, dlaczego, co w tem za feler jest?
 — Są dwa, jak dla mnie: pierwszy, że nie mam chęci do kupna, drugi, że nie posiadam pieniędzy.
 — Pan nie ma pieniędzy?
 — Dziwi cię to?
 — Ma się rozumieć; jeżeli pan pieniędzy nie ma, któż je będzie miał w naszych stronach?
 — To mi wszystko jedno; niech ma, kto chce!
 Próbował jeszcze Dawid z różnych beczek, zachodził ztąd i zowąd, ale to się na nic nie zdało.
 Dzierżawca Brzozówki był taki zawzięty i zapracowany gospodarz, że myślą po za granice folwarku, pól i łąk bardzo rzadko wybiegał, cudzemi sprawami nie zajmował się wcale, bliższych stosunków prawie z nikim nie utrzymywał. Od świtu do nocy był on na polu, lub w stodole, wszędzie zajrzał, wszystkiego sam dopilnował.