Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/182

 — Co to? nie śpisz jeszcze? — zapytał małżonek.
 — A gdybym ci powiedziała, że śpię.
 — Tobyś skłamała...
 — W takim razie, dlaczego pytasz o to, co własnemi oczami widzisz, mądry człowieku?
 — Cóż ty robisz?
 — Na jarmarku zapytywali o francuskie wino, więc robię francuskie wino. Przyrządzę całą balię tego smaku, podług przepisu mego ojca. Będą mieli doskonały „Lafit“. Ty jutro rano ściągniesz do butelek, zakorkujesz i przylepisz etykiety. Potrafisz?
 — Przecież zawsze to robię.
 — No, pamiętaj, że to jest stare wino, przypadkiem nabyte od jednego podupadłego kupca z Warszawy. Mój tate zawsze tak mówił i sprzedawał taki sam interes po dwa ruble butelkę. On mi dał swoje recepty. Do Zatraceńca, jeżeli będzie okazya, jutro, bez żadnego pytania, posyłam dwanaście butelek.
 — Dlaczego masz posyłać, czy żądał?
 — On nie żądał, ale ja żądam mieć od niego dwadzieścia cztery ruble.
 Rzekłszy to, Małka roześmiała się, co zrobiło bardzo przykre wrażenie na mężu.
 — Słuchaj, Małciu — rzekł łagodnie — dlaczego ty, gdy mówisz o Zatraceńcu, to zawsze śmiejesz się i jesteś wesoła?