Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/188

 — Ja też wyszedłem.
 — Niech wam będzie na zdrowie!
 — Dziękuję za dobre słowo. Wyglądacie?
 — Czego ja mam wyglądać?
 — Jakto? Więc nie wyglądacie?
 — Każdy człowiek wygląda szczęścia, ale żebym miał przyjść tu umyślnie na wyglądanie, tego nie mogę powiedzieć. Przyszedłem dla świeżego powietrza. W izbie jest duszno, głowa moja ociężała, chciałem więc dać jej wypoczynek i orzeźwienie.
 — Bardzo dobrze; ale w takim razie widzę, że wam nic nie wiadomo.
 — Co ma mi być wiadomo?
 — Nie słyszeliście, że nasz Glancman pojechał raniutko do Kopytkowa?
 — Po co on pojechał do Kopytkowa?
 — Czyż nie wiecie, po co tam ludzie jeżdżą?
 — Czy zachorował kto w jego domu?
 — Uchowaj Boże! On pojechał w interesie miasta.
 — Tak?
 — Nie wiecie? Tak uradzono wczoraj wieczór; najęli mu furmankę i dziś o samym wschodzie słońca już był w drodze. Dziwno mi bardzo, że nic o tem nie wiecie.
 — Nie czułem się zdrowym, wczoraj nie wychodziłem z domu, brałem nawet lekarstwo.