Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/189

 — Jakie lekarstwo?
 — Trochę mięty, cokolwiek rumianku. Miałem nieprzyjemne ściskanie i szczypanie koło serca.
 — A dziś wam lepiej?
 — Dużo lepiej, prawie jestem zdrów.
 — Chwała Bogu! Ja wam się przyznam szczerze, że wyszedłem naumyślnie na drogę, żeby wyglądać Glancmana; jestem ciekawy, z czem on przyjedzie?
 — Zapewne z czem dobrem.
 — I ja się tak spodziewam. Jeżeli ztamtąd nie będzie rady, zkąd ma być rada? Jeżeli ztamtąd nie przyjdzie pomoc, zkąd ma być pomoc?
 — Macie racyę, wielki kabalnik, rebe Chaim jest mocny, on zdmuchnie wrogów Syonu, on nas poratuje. Ślicznie zrobili, że posłali do niego.
 — Patrzcie-no, zdaje mi się, że na drodze widzę kurz.
 — I ja widzę.
 — To napewno Glancman.
 — Biegnijmy naprzeciw...
 — Nie, biegnijmy raczej do miasta.
 — Po co?
 — Miarkujecie sobie zapewne, że Glancman, wysłany przez miasto i w interesie miasta, nie będzie stał na drodze, aby opowiadać wam i mnie, co zrobił; on zajedzie prosto na rynek.