Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/193

 Nikt mu nie powiedział: dobry wieczór, ani jak się masz, wszyscy hałasowali jednocześnie:
 — Co?
 — Byłeś?
 — Widziałeś?
 — Gadaj!
 Jednocześnie szarpali go za poły i za rękawy, z wielkiej ciekawości, oraz z przeświadczenia, że dobrze jest dotknąć się człowieka, który w takiem miejscu był i taką osobę widział.
 — No, prędzej, prędzej! Mów!
 — Czy nie widzisz, że stoimy, jak na rozżarzonych węglach?
 — Zaraz, czekajcie! — wołał Glancman — przestańcie mnie szarpać! Czy wam się zdaje, że dostałem kapotę w prezencie? Kosztowała mnie ośmnaście rubli, jak jeden grosz.
 — Niech cię licho porwie razem z kapotą! Mów, coś zrobił?
 — Dobrze.
 — A co przywiozłeś?
 — Bardzo dużo!
 — Słuchajcie, słuchajcie!
 — Czy chcecie, żebym na rynku takie rzeczy opowiadał?
 — Właśnie, na rynku jesteśmy jak w domu; sami w swojem kółku. Czy to nie jest nasz rynek, sam środek naszego miasta? Samo serce!