Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/209

 — Jak chcesz.
 Dziewczynka pobiegła na koniec ogrodu i niebawem powróciła zadyszana.
 — Jadą, Zosiu, naprawdę jadą! Są już za wsią!
 — Poznałaś?
 — A jakże!
 — Ciekawam, jak można poznać kogo z takiej odległości?
 — Kurz widać, Zosiu, jak cię kocham! Ja już słyszę turkot bryczki, a ty nie?
 — Ani trochę.
 — To dziwne, bo ja wybornie; teraz skręcili koło ogrodu. Słyszysz?
 — Może... rzeczywiście...
 — Ależ, naprawdę! Trzeba powiedzieć cioci.
 — To powiedz.
 — Ja wyjrzę z ganku!
 Z temi słowy wybiegła, a niedługo dał się słyszeć turkot przed gankiem. Jadwinia zaraz wróciła.
 — Cóż? — zapytała Zosia — przyjechali!
 — Tak, przyjechał... Glancman i właśnie opędza się od psów.
 — Glancman, — rzekła panna Zofia i zrobiła przytem dziwny grymas ustami.
 Żeby wielki delegat, który jeździł z Czarnegobłota do Kopytkowa w nadzwyczajnej misyi od ca-