Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/219

 — Niech będzie pochwalony! — rzekł.
 — Na wieki! — odpowiedział Rokita. — A dokąd to pan Walenty w taki deszcz?
 — Ha! mój bracie, potrzeba na mokrość nie zważa.
 — Juści prawda.
 — Ja-bo, widzisz, do Kopytkowa, do regenta; wypis muszę wyjąć, bo mi do sprawy potrzebien.
 — Ochota panu Walentemu za temi sprawami wciąż jeździć.
 — A co mam sobie żałować?
 — Ja jednę tylko sprawę miałem i życie mi już obrzydło.
 — Z kim?
 — Z Chasklem.
 — Ach, to już była sprawa? I jakże?
 — Przegrałem, panie Walenty; każą jakieś koszta płacić; wójt mówił, że mi chałupę opiszą, bydło z obory wyprowadzą... albo ja wiem? Ja nie uczony, nie piśmienny, stałem, jako słup, a żyd gębę rozpuścił, aż sędzia dzwonił na niego i krzyczał, żeby nie trajkotał.
 — I cóż ty, biedaku, teraz zrobisz?
 — Bo ja wiem? Radziłem się ławnika; powiada: niema co, bracie, zagódź, daj mu coniebądź, niech czeka.
 — No?
 — Chodziłem do żyda: twardy psia kość, jak