Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/229

cic. — A nie dopuszczaj sobie bardzo do głowy. Bóg miłosierny. Będzie lepiej, jak złe minie.
 — Bądźcie zdrowi, panie Walenty, jedźcie z Bogiem.
 W kilka godzin później Rokita wychodził z miasteczka pieszo. Koń został u Chasklowego szwagra, a otrzymane trzydzieści rubli miały być złożone, jako okup, za pewien czas spokoju.
 Na tym to czasie duże chłop sobie nadzieje budował. Myślał o tem, że w spokojności zarobi, że trochę zboża omłóci, krowę sprzeda i wspomoże się na kupno drugiego konia.
 Tak rozmyślając, szedł ku swej wiosce, przyspieszając kroku, aby jeszcze zdążyć przed nocą.
 Pod „Zielonym łabędziem“ pani Małka przyjmowała gościa. Przyjechał dzierżawca z Zatraceńca, bohater chwili, o którego majątku mówiono już głośno w całej okolicy.
 Piękna gospodyni powitała go nader uprzejmie.
 — Aj, taki gość, taki gość! Dawno już pana nie widziałam. Co pan tak długo robił w Warszawie?
 — A pani tęskniła?
 — Dlaczego ja miałam tęsknić? Może tęskniłam, może nie tęskniłam...
 — Chciałbym jednak wiedzieć.
 — Oh! pan zawsze chce wiedzieć zadużo, pan zanadto ciekawy jest.