Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/23

żem, wełną, zwiedziłem świat na kilka mil dokoła, z czego zresztą próżnej chwały nie szukam — i miałem przytem sposobność oglądania różnych gatunków ziemi i rozmawiania z ludźmi, którzy się na niej znają. Otóż wiem dokładnie; bywa glina, bywa piasek, bywa czarna ziemia, tak, jak w Zatraceńcu naprzykład pole czarne; ale to, co my widzimy, nie jest ani gliną, ani piaskiem, ani czarną ziemią. Cóż więc jest?
 Engelman głos zabrał.
 — Ja wam powiem — rzekł — puściłem w ruch myśl moją i nie napróżno. To wcale nie jest ziemia.
 — Więc cóż?
 — Co jest? — dorzucił Dawid.
 — To są najprawdziwsze śmiecie.
 — Śmiecie?
 — Przypatrzcie się tylko uważnie. W głębokości dwóch łokci kopacze natrafili na szczątki starej miotły, która jeszcze nie zdążyła zgnić. Zdaje się, że nie potrzebuję dodawać, iż miotła jest dowodem obecności śmieci.
 — Uszer słusznie mówi — rzekł Jankiel Bas.
 — Uważajcie dalej, tu widzę blaszane pudełko od sardynek.
 — To jest głupstwo.
 — Nie, to dowód. Dzieci bawią się takiemi pudełkami.
 — Więc co?