Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/235

 — Umiesz pani dobrze rachować.
 — Ileż razy pan mówił, że ja mam ładne oczy...
 — I dziś mogę to samo powtórzyć.
 — No, a coby to były za ładne oczy, żeby nie dobrze widziały, a wszystko, co człowiek widzi oczami, da się porachować. Niechno pan posłucha, już jest wielki czas, żebyśmy pomówili otwarcie... Pan się nie obrazi?
 — Owszem, mów pani.
 Usiadła przy stole, bardzo blisko młodego człowieka, pochyliła się ku niemu i mówiła prawie szeptem:
 — Ja dobrze wiem, i pan wie i jeszcze jest kilku takich ludzi, co wiedzą, że gdyby nie sukcesya, pan byłby już dziś bankrut... Bardzo grzeczny, elegancki i przyjemny bankrut, ale... bankrut.
 — Dziękuję za komplement!
 — Nie ma za co. Nasze żydki przestaliby dawać panu pieniądze i zechcieliby odebrać to, co wpierw dali. Pan nie miałby zkąd oddać, a coby się dalej zrobiło — nie potrzebuję panu tłómaczyć. Byłoby z panem niedobrze.
 — Zapewne; ale ponieważ moje położenie zmieniło się znacznie...
 — Przepraszam pana — w czem ono się zmieniło?
 — We wszystkiem. Przecież ostatecznie sukcesya...