Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/257

ka, nalewając mu piwo — on teraz jest pan, co się zowie pan...
 — A twojej Małce radość! — wtrącił złośliwie szlachcic.
 — Co ma być jej za radość z tego, że kto ma? Niech ona ma, to się ucieszy.
 — No, no, niech-no tylko Różański siaki taki grosz obaczy, to i jej się okroi.
 — Za co?
 — Za ładne oczy.
 Mojsie poczerwieniał na obliczu i ramionami ruszył.
 — Co pana Walentego cudze oczy obchodzą? Niech wasan lepiej pilnuje, żeby wasanu, przy jakiej zwadzie w karczmie, kto nie nadeptał na oko.
 — Ej, żydzie! — krzyknął groźnie Walenty — nie gadaj zadużo!
 — Niech-no pan zapłaci za piwo.
 — Zapłacę, jak wypiję i jeszcze jednę butelkę każę dać. Cóż ty sobie myślisz, że Wasążek pieniędzy nie ma!
 — Ja nic nie myślę; ja chcę dostać za piwo.
 Wasążek garść miedziaków z kieszeni dobył i na stół rzucił.
 — Znaj pana po cholewach! — zawołał.
 — Dziurawe...
 — Gęba twoja dziurawa! Strasznie shardziałeś, mój Mojsie, a możeś główny los na loteryi wy-