Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/259

 — Ale co?
 — Najprzód, sprocesowałbym Kobiałkę do ostatniej nitki, żeby na ostatnie psy zeszedł w jednym roku...
 — No, no, to już jest dobry interes, ale na to nie potrzeba stu tysięcy.
 — Po drugie, przypozwałbym Zimnowolskich chłopów o pastwiska i wygon, co ongi do nas należał i także sprocesowałbym ich do nitki, a potem kupiłbym sobie folwark i... albo ja wiem, może dwa folwarki. A wy, Mojsie, cobyście z takiemi pieniędzmi zrobili?
 — Namyśliłbym się, a może wykupiłbym okowitę w całej okolicy, a potem podniósłbym cenę.
 Rozmowę tę słyszała Małka, weszła do stancyi i rzekła:
 — Nie wykupuj zaraz, proszę cię, Mojsie, bo ja jutro po okowitę posyłam.
 Szlachcic rozśmiał się.
 — Widzisz, Mojsie, jeszcze stu tysięcy nie masz, a już ci żona nie pozwala robić z niemi, co chcesz.
 — Owszem, ja mu pozwalam — rzekła piękna żydówka — teraz pozwalam mu, niech robi, co chce.
 — A gdyby miał?
 — Niech ma, ja mu życzę.
 — Ale gdyby miał naprawdę?