Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/318

się, gdzie to posadzić, a gdzie tamto, co na tej, co na owej zasiać rabacie?
 I w tym roku dziewczęta pracowały w ogrodzie; Jadwinia z zajęciem wielkiem, Zosia obojętnie.
 Było jej wszystko jedno, gdzie ma być rezeda, gdzie balsaminy, lub gwoździki, a na zapytania siostry, odpowiadała półgłosem:
 — Jak chcesz, jak uważasz, jak ci się podoba.
 Niecierpliwiło to Jadwinię.
 — Doprawdy, Zosiu — rzekła — ja ciebie nie rozumiem. Czemu się tak ciągle martwisz i wzdychasz?
 — Niby to nie wiesz...
 — Właśnie że wiem i dlatego się dziwię. Ciotka za tobą...
 — I cóż z tego, kiedy ojciec nie jest za mną.
 — Więc i cóż? Ojczulek zły nie jest, jak go zaczniesz prosić gorąco a serdecznie, nie będzie cię przymuszał. Żebym ja była na twojem miejscu, umiałabym sobie radzić. Ty tylko wzdychasz i płaczesz po kątach.
 — Bo jestem bardzo, bardzo nieszczęśliwa...
 — A ja ci mówię, że wszystko idzie ku lepszemu.
 — Nie widzę ja tego, siostrzyczko.
 — Bo masz ciągle oczy zapłakane. Ale ja widzę za ciebie. Tu się coś dzieje!
 — To, co i zawsze.