Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/323

serdecznie, a potem obie pochyliły się nad rabatką i z różnych torebek, woreczków, paczek, wydobywały nasiona, aby je w ziemię rzucać.
 W tym samym czasie Borecki, powróciwszy z pola, kazał zaprządz konie do bryczki. Usłyszawszy to panna Gertruda, porzuciła robotę i pobiegła do brata.
 — Podobno pan brat wyjeżdża? — zapytała.
 — Tak, pani siostro, wyjeżdżam do...
 — O, nie pytam dokąd? Idzie mi tylko o to, kiedy wrócisz, czy mamy czekać z obiadem?
 — Zaczekajcie... albo nie, nie trzeba. Zresztą, jak chcecie.
 — Nie jak my chcemy, ale jak brat sobie życzy. Cóżby to był za dom, w którym nie stosowanoby się do woli gospodarza?
 — Kiedy w samej rzeczy, pani siostro, ja nie wiem, może wrócę prędko, może zabawię dłużej; jak wypadnie. Droga niedaleka, lecz...
 — Panie bracie, nie jesteś szczery ze mną, to źle?
 — Ależ...
 — Źle, źle! Masz, oprócz dzieci, jedyną istotę życzliwą na świecie i nie powinienbyś ukrywać przed nią...
 — Kiedyż-bo ja nie mam nic do ukrywania...
 — A przepraszam, chociaż ja jestem kobieta,