Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/324

ale swojemi babskiemi oczami widzę więcej, niż się bratu zdaje.
 — I cóż siostra widzisz?
 — Wybierasz się do Różańskiego...
 Borecki szarpnął siwe wąsy i zaczął chodzić po pokoju.
 Pani Gertruda patrzyła na niego przez chwilę, wreszcie rzekła:
 — Dlaczego pan brat nie zaprzecza?
 — No tak, nie zaprzeczam, jadę, alboż mi nie wolno?
 — Zapewne, że wolno. Ale czy wolno głupstwa robić, to znowuż inne pytanie...
 Borecki zaczął tracić cierpliwość.
 — Pani siostra impertynencye mi mówi.
 — Bo jestem siostra! Mnie też przykro, ale sumienie mi nakazuje ostrzedz.
 — Przed czem? Co mi zagraża?
 — Sam sobie zagrażasz. Potrzeba to w nieswoje rzeczy się wdawać?
 — Ale...
 — Nie, panie bracie, Bogu dzięki, ślepa nie jestem. Widzę, co się święci, a z kilku słów twoich odgadłam zamiary. Jedziesz do Zatraceńca, chcesz Różańskiego ratować, niepytany i nieproszony.
 — No, więc cóż? Tak, chcę go ratować, bo chwilowo on tego ratunku potrzebuje.
 — Chwilowo?