Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/352

licytacyi nie było, a chłopi, pomimo namawiania, kupować nie chcieli.
 — Nie gospodarska rzecz — mówili — na cudzej biedzie się dorabiać. Nie zarodzi rola takim płużkiem orana!
 Licytacya skończyła się, a Małka nie zeszła z kozetki; przybierała coraz to inne pozy, a oczy jej biegały na wszystkie strony.
 — Gdzie on jest? — pytała męża. — Idź zaraz, dowiedz się, gdzie on jest?
 — Na co on ci potrzebny?
 — Na co? On mi w tej chwili tak jest potrzebny, jak głodnemu chleb, jak nędzarzowi pieniądze. On tu musi być zaraz!
 — Małka! — krzyknął Mojsie groźnie — albo ty jesteś wielka szkaradnica, albo dostałaś nagle waryacyi!
 — A! tak ci się zdaje, a ja chcę, żeby on tu był, żeby widział swemi oczami, że jest zdeptany jak robak; żeby usłyszał odemnie, że jest łobuz, kapcan i nie wart złamanego szeląga, żeby...
 — Co ci z tego? Odebrałaś swoje pieniądze, to się ciesz pieniędzmi. On i bez twego powiedzenia wie, że jest kapcan i nie wart złamanego szeląga.
 Wzruszył ramionami i odszedł, mrucząc gniewnie:
 — Dziwna to kobieta, nawet w złości. Chce