Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/355

gła skutkiem tego uniknąć niemiłego dla niej sąsiedztwo pani Rypsowej.
 Uszer Engelman zachwycony był licytacyą i siedząc na furze Berka, oddawał się bardzo poważnym rozmyślaniom na ten temat.
 Mojsie, zmęczony fizycznie, drzemał, a i ten lew duchowy, co się w nim był rano przebudził, spał teraz, jak zabity, schowawszy głęboko straszne swoje pazury.
 Gorący, parny dzień zbliżał się do końca. Na horyzoncie ukazała się chmurka, za nią druga, trzecia i dziesiąta. Rosły i zlewały się w jednę.
 Berek Dyszel spojrzał w górę i rzekł do siedzącego obok Glancmana:
 — Jestem pewny, że będzie deszcz.
 — W takim razie, dlaczego nie urządziliście na furze budy płóciennej?
 — Możecie trochę zmoknąć, co mi to przeszkadza? Wy nawet dobrze zmokniecie, ponieważ zanosi się na burzę.
 — Spieszcie, może zajedziemy przed deszczem.
 — Po co mam spieszyć? Zgodziłem się, że was zawiozę do Zatraceńca i że was ztamtąd odwiozę do domu. W jednej połowie już to uskuteczniłem, w drugiej mam nadzieję uskutecznić, a czy macie być przywiezieni na mokro, czy na sucho, to mi zupełnie wszystko jedno, abym was przywiózł.
 Gruba, ciężka kropla deszczu spadła mu na nos