Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/388

całą kwaterkę mocnej, najmocniejszej, jaka jest. Wypił duszkiem, rzucił kilka miedziaków szynkarzowi i wyszedł wzmocniony. Doznawał takiego wrażenia, jak gdyby płomień miał w piersiach, a przytem był tak blady, tak kredowo blady, że aż ludzie, patrząc na niego, stawali.
 Chaskiel stał na środku rynku i rozmawiał z kilkoma żydami, gdy Rokita nadszedł i dotknął go zlekka w ramię.
 Żyd się obejrzał.
 — Co chcesz?! — zapytał opryskliwie.
 — Chasklu, ja do was potrzebę mam — rzekł chłop pokornie.
 — Ja do ciebie nie mam żadnej potrzeby, idź sobie!
 — Chasklu!...
 — No, no, słuchajcie-no — rzekł Chaskiel do żydów — ten chłop ma do mnie interes!... Ładny interesant! No, co chcesz? Masz zboże do sprzedania, może konia, może bydlę? Owszem, daj, ja kupię. Ale ty nie masz nic do sprzedania; wszystko, coś miał, toś przemarnował, przepiłeś, czego teraz żądasz odemnie?
 — Chasklu, ja parę słów na osobności chcę wam rzec.
 — Gadaj przy ludziach, ja nie potrzebuję żadnych osobności.
 — Więc przy ludziach powiadam. Chasklu,