Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/44

 — I to ci się nie podoba?
 — Nie.
 — To bardzo dobrze.
 — Ja jestem twój mąż, ty powinnaś mnie słuchać!
 — Owszem, owszem, już słucham; obaczysz, co tu będzie za tydzień?
 — Będzie jarmark.
 — Jak dla kogo.
 — Dla całego miasta.
 — Dla nas nie; ponieważ nie podoba ci się, że ja się śmieję, rozmawiam i patrzę na ludzi, więc będę cały dzień płakała, schowam się na strych, albo do piwnicy i nie powiem do nikogo ani jednego słowa. Zobaczymy wtedy, jaki będziesz miał jarmark i co utargujesz.
 — Przecież ja nie chcę, żebyś się miała chować przed ludźmi; wszak mamy sklep i zajazd.
 — Ja już sama teraz nie wiem, czego ty chcesz i najlepiej zrobisz, jeżeli nie będziesz się wtrącał w nieswoje rzeczy.
 — Ja przecież jestem mąż.
 — Ja wiem, co ty jesteś, a co ja jestem, ty nie rozumiesz. Najlepiej zrobisz, jeżeli pójdziesz spać i przestaniesz mącić mi w głowie.
 Z temi słowy energiczna pani Małka wypchnęła Mojsia za drzwi — i na tem się rozmowa skończyła.