Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/82

 Na to wpadł zaraz zadyszany „myszures“, stały majordomus zajazdu i kłaniając się nisko, zapytał:
 — Co wielmożny pan rozkaże?
 — Nie był tu jeszcze Jankiel?
 — Nie, ale nadejdzie, tylko patrzeć; jeżeli pilno, mogę polecieć po niego.
 — Dobrze, powiedz mu, że ja przyjechałem i czekam.
 — Zaraz lecę, już lecę! Czy mam kazać stangretowi, żeby do stajni zejechał?
 — Naturalnie. A gdzie gospodyni?
 — Pani Małka w sklepie jest, ale ona tu zaraz przyjdzie. Jak się tylko dowie, że wielmożny pan przyjechał, to w ten moment przyjdzie.
 Jeszcze nie dokończył tych słów, gdy Małka weszła.
 — Taki gość! — rzekła z uśmiechem — taki rzadki gość, to jest zdarzenie, naprawdę.
 — Jakże się pani miewa? — zapytał, biorąc ją za rękę.
 — Nie życzę moim wrogom, żeby się tak mieli, jak ja.
 — Co pani zawsze tych wrogów ma na myśli? Któż oni są? Może i ja do ich liczby należę?
 — Fe, jak można tak niedobrze myśleć o mnie? Chociaż...
 — Co?
 — Pan dobrze wiesz co. Pan lubisz czasem