Strona:Klemens Junosza-Kłusownik.djvu/106

—   100   —

przyszły tydzień, skoro doczekamy, będą miesięczne noce, to u siebie za stodołą parę snopeczków owsa postawię na przynętę, przyjdą jak barany pod strzał.“
 „Mój Mateuszu, koniecznie trzeba zająców strzelać, bo państwo grymaszą; jak zając nie pokrwawiony, to powiadają, że on swoją śmiercią zdechł... że ja go na polu znalazłem... Akurat, jak nie mam co lepszego do roboty, tylko po polach chodzić i zdechłych zająców szukać! Takie pańskie fanaberye... niedość, że jedzą zająca, niedość, że jedzą go za niedrogie pieniądze, jeszcze chcą grymasić...“
 „Pańska moda.“
 „To jest głupia moda; czy zastrzelony zając więcej waży, niż uduszony?“
 „Ale skąd?“ „No, ja też powiadam, że nie rozumiem, czego oni chcą?“
 „Ja rozumiem i zawsze sprzedaję strzelane zające...“
 „Kiedy te są duszone.“
 Mateusz wydobył z worka zająca, który całą głowę i bok miał powalane krwią.
 „To strzelany jest“, zawołał Abram.
 „Akurat! ziarnka śrutu w nim niema, ale moja to rzecz, żeby go ufarbować, bo skoro państwo to lubią i skoro za to płacą...“
 „Wy jesteście bardzo zmyślny człowiek, Mateuszu, co chcecie za te dwa zające?“