Strona:Klemens Junosza-Kłusownik.djvu/27

—   21   —

ptaszek i dwa mendele... to razem dwa mendele i pięć...
 Mateusz uśmiechał się tylko.
 „No, mówię wam wyraźnie: dwa mendele i pięć sztuk... Co więcej żądacie?“
 „Nic, jeno mi Abram zapłać, co się należy.“
 „Owszem, zapłacę.“
 „To liczcie jeszcze raz?“
 „We wtorek mendel i trzy.“
 Mateusz spojrzał na swój kij, policzył palcem karby, kiwnął głową i rzekł:
 „No, tak.“
 „We czwartek,“ mówił dalej Abram, „jeden i dwa mendele.“
 Mateusz znów spojrzał na kij.
 „Juści,“ rzekł, „dwa i jeden. Sprawiedliwie.
 „Ja zawsze sprawiedliwy jestem, i dlatego zapłacę wam za dwa mendele i pięć ptaszków.“
 „Nie, Abram zapłaci za trzy mendele i cztery ptaszki.“
 „Za ile? za ile?“
 „Za trzy mendele i cztery.“
 „Dlaczego?“
 „Bo tak stoi na kiju.“
 „Nie, ja wam zapłacę za dwa mendele i pięć, bo tak stoi na szafie.“
 „Ja biorą podług kija.“